SAMOTHRACIA

SAMOTHRACIA

quae et Samothrace, insul. maris Aegaei, Thraciae adiacens, eâ in parte, quâ Hebrus in mare influit, a Lemno 22. mill. pass. in Ortum, ab Imbro 32. in Occasum. Olim Dardania dicta, a Dardano Troiano, qui Palladium secum ferens, eo traditur confugisse. Aristoteles de Rep. Samothraciae scribens, ait, eam olim Leucosiam dictam, deinde Samum (m literâ interpositâ) a Sao Mercurii et Rhenes filio. Attollitur monte Saoce 10. mill. pass. teste Plin. l. 4. c. 12. Gentile Samothrax, vel Samothracius. Fuit haec insula religione ac templô nobilis, quod, una cum Delphico, totô orbe sanctissimum habebatur: Cereris ibi Proserpinaeque mysteria celebrabantur. Lege Strab. et Liv. l. 45. Plut. in Aemilio, ac Diodor. Sic. l. 5. Hîc annulorum genus inventum, qui, cum ex ferro essent facti, aurô cingebantur, vel plane aurei decolorabantur. Plin. l. 23. c. 1. Hinc Ferrea Samathracia Lucretio l. 6. v. 1042. De his etiam Isidor. l. 19. c. 5. Illustris Scaliger hos Samothracum annulos in l. 5. Manilii, notat ex eorum genere fuisse, quos Graeci φυσικοὺς καὶ φαρμακίτας δαχτυλίους et ἀλεξιτηρίους appellârunt. De quibus Iohannem Kirchmannum, si lubet, vide, erudito de Annulis Comment. c. 21. Addo, quod postquam Samii, im perante apud eos Leogorô seu Proclis, ut Pausan. in Acbaic. seu potius Patroclis, ut Strabo vocat l. 14. filio, ab Ephesiis expulsi eo concessissent, nomen et ipsa Sami adepta est, attamen hoc cum discrimine, ut Thracum Samos, sive Samothrace diceretur. Unde Virg. Aen. l. 7. v. 208.

Threiciamque Samon, quae nunc Samothracia fertur.

Hîc primum sacra, quae inde Samothracum vocabantur, instituit Eetion, ut est apud Clem. Alexandrinum Admon. ad Gentes: cultique sunt hâc Insulâ Terra et Caelum, sive, ut potius in sacris dicti, Tellus et Caelus, de quibus vide Varronem de L. L. l. 4. Terra et Caelum, ut Samothracum initia docent, sunt Dei magni, et hi quos dixi multis nominibus. Nam neque quas ante portas statuit duas ririles species aheneas, Dei magni, neque, ut vulgus putat, hi Samothrace Dii, qui Castor et Pollux: sed hi, mas et famina, et hi quos Augurum libri scriptos habent sic, Divipotes et funt pro illis, qui in Samothrace Θεοὶ δυνατοὶ. Subicit mox: Haec duo, Caelum et Terra: quod anima et corpus, humidum et frigidum: ubi pro frigidum putat Voss. aridum vel calidum rescribendum. Nec multum abierunt, qui tres Samothracum statuêre Deos: Deos nempe eos ipsos, qui in Capitolio iuncti sunt Templo, Iovem, Minervam et Iunonem, His enim medius et imus aether, cum summo aere, est Iuppiter: supremus Aether, Minerva; medius et imus aer, cum Terra, Iuno. Vide Macrob. Saturnal. l. 3. c. 4. Eosdem Penates Romam dixêre. Aliis quatuor sunt Samothracum Dii, qui et Cabiri illis dicuntur, sed sic quoque, unô exceptô, coeteri ad Terram pertineant. Axieron enim terram frugiferam fuisse: interiorem autem terram, ratione virtutisactivae, dictam Axiocersum: ratione passivae, Axiocersam; ac virtutem famulantem Numini, caelitusque homini ac terrae se insinuantem, Casmilum, Graece Ε῾ρμῆν, Roman. Mercurium ex veteri Scholiaste Apollonii in Argon. l. 1. colligitur. Ubi tamen, an ministra Caeli virtus in magnis fuerit Samothracum Diis, merito dubites: nisi eam in Diis quidem illis, sed non classicis ac prioris ordinis, verum magnorum Deorum ministram fuisse dicas, et quartô locô ipsum adponas Iovem, cuius minister Mercurius. Qua de re vide Gerh. Iohan. Voss. de orig. et progr. Idolol. l. 1. c. 57. De his Diis potibus, Graece δυνατοῖς seu Samothraciis, locum Varronis ita emendat Salmas. Nam neque quas Samothracia ante portum statuit, duas viriles statuas abeneas, Dii magni. Ubi perperam vulgo scriptum, quas Ambracia ante portas statuit. Nempe in Samothracia ante portum, inquit, duo erant posita simulacra virilia ex aere. Quos quidam Samothracios Deos exstimabant; sed errare illos docet Varro. Vide eum Not. ad Spartian. in Hadriano, c. 14. et supra in voce Dynameri.